طراح اصلی به میدان آوردن میرحسین در چنین شرایطی کیست؟!

نزدیک به 2 ماه از روزی که خاتمی اعلام کرد از میان من و مهندس موسوی یک نفر کاندیدا خواهد شد، می گذرد اما همانطور که قابل پیش بینی بود، خاتمی دروغ گفت و امروز خاتمی و موسوی رسما اعلام کاندیدانوری کرده اند.

اما نکته ای که به نظرم قابل پیش بینی است، ماله کشی این افتضاح بوجود آمده و کناره گیری خاتمی به نفع موسوی در روزهای پیش رو است. البته این روزهای پیش رو می تواند تا چند روز مانده به 22 خرداد هم ادامه داشته باشد! علت چنین اتفاقی هم تقریبا روشن است. چون من هنوز هم بر این باورم که خاتمی گوشت قربانی اصلاحات است و همانطور که خودش برای آمدنش تصمیم نگرفته، برای رفتنش هم تصمیم نخواهد گرفت! و کافی است تا سعید و سید مصطفی و محسن و محمد و بهزاد و علی و ... به این نتیجه برسند که حضور خاتمی، ضررش بیشتر از سودش است! لذا خاتمی در یک بیانیه خطاب به ملت خواهد آورد: "به علت کج بودن زمین و در خطر بودن دموکراسی و آرمانهای امام! ... به مهندس رای بدهید!"

 

 اما فارغ از این موضوع، به نظرم اعلام کاندیداتوری میرحسین برای حضور در انتخابات 88، حتی اگر یک بازی سیاسی باشد و به هر دلیلی از ادامه رقابت انصراف دهد (که بعید می دانم) یک پیروزی بزرگ برای نظام جمهوری اسلامی و انقلاب است. چون تغییر فضای گفتمانی جامعه طی این 3 سال و 9 ماه از توسعه و جامعه مدنی و ... به عدالت وعدالتخواهی و دولت اسلامی منجر گشته تا کسانی که خواب شیرین هر روز و شب شان، سقوط احمدی نژاد است، مجبور شوند با اعراض از شاخصه های گفتمان گذشته خویش، وارد رقابت در میدانی شوند که طراح اصلی و میزبان آن محمود احمدی نژاد است.

در واقع حضور میرحسین با توجه به فشارهای فراوان اطرافیانش، آن هم بعد از 20 سال سکوت نشان می دهد رقابت با گفتمان عدالت و دولت اسلامی، نیازمند گفتمانی قدرتمند و قدر است که قطعا و حتما توسعه و جامعه مدنی و آزادی و ... نمی توانند در قامت چنین رقیبی ظاهر شوند. لذا هر طور که شده باید از جنس همان عدالت و عدالت خواهی رقیبی برای آن تراشید و در این میان چه کسی بهتر از میرحسین؟!

لذا جدای از اینکه در خرداد 88 چه نتیجه ای حاصل خواهد شد (که البته اطمینان قلبی دارم، صاحب اصلی این گفتمان پیروز آن خواهد بود) نفس رقابت احمدی نژاد - میرحسین در سفره ای به نام عدالت و عدالت خواهی و دم زدن از حقوق مستضعفین، یک پیروزی بزرگ برای نظام جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی است. این اتفاق مترادف عملی تثبیت گفتمان انقلاب است چون رقابت درون میدانی است که در نهایت از 2 سوی آن نه بوی غرب گرایی استشمام می شود و نه ذلت پذیری و نه ...

برای همین هم هست که هفته گذشته دعوت کنندگان از میرحسین در دانشگاه تهران مجبور شدند در مقابل برخی از مواضع او سکوت کنند! چون عملا تناسبی میان گفته های او و آرمانهای خود نمی دیدند و باید اعتراف کرد میرحسین بر سر سفره ای نشسته که 3 سال قبل احمدی نژاد آن را پهن کرده در غیر این صورت در خوش بینانه ترین حالت باید گفت میرحسین چرا در سال ۷۶ یا ۸۰ یا ۸۴ خجالت می کشید با طرح چنین شعارهایی وارد میدان شود؟! حتما باید بولدوزری همچون احمدی نژاد وارد گود می شد و فضا را برای طرح چنین گفتمانی آماده می ساخت تا بعد نشستن بر سر این سفره مجددا مایه افتخار شود؟!

و باز در پایان سوال جدی که از میرحسین دارم و واقعا نمی دانم چه پاسخی برای آن دارد:

میرحسین، که امروز به هر دلیلی احساس دغدغه و ... می کند، سال 80 که دین افیون توده ها و حکومت ها شده بود، ایران رکورد دار تورم در منطقه شده بود، عزت کشور معامله شد، غنی سازی اورانیوم 2 سال و نیم تعلیق شد، ایران محور شرارات نامیده شد و ... کجا بود و چه می کرد؟!

طراح اصلی به میدان آوردن میرحسین در چنین شرایطی کیست؟!